21 Gusht, 1421: Një Ditë e Qetë në Mes të Stuhisë së Ardhshme

Dielli perëndon mbi Krujën, duke lënë pas një ditë të nxehtë, por të qetë. Era e lehtë përplas degët e pemëve të ullirit, duke krijuar një zhurmë të këndshme që shoqëron heshtjen e mbrëmjes. Jam ulur në ballkonin e kështjellës, duke shijuar pamjen mahnitëse të fushave të gjelbra që shtrihen deri në det. Nga këtu, gjithçka duket e qetë, e paqëshme. Por nën sipërfaqe, një stuhi po vlon, një stuhi që shpejt do të përfshijë jo vetëm tokën time, por të gjithë Ballkanin.

Kam 18 vjet sot, dhe ndieja peshën e shumë detyrave që rëndojnë mbi shpatullat e mia. Vitet e fundit kanë qenë një rrjedhë e vazhdueshme e tradhtive dhe luftrave. Pushtimi osman po shtrihet si një zjarr i egër, duke gëlltitur fshat pas fshati, krahinë pas krahinë. Babai im, Gjon Kastrioti, luftëtar i vendosur por i rrethuar nga tradhtia, shpesh më ka folur për këtë kërcënim të madh. Ai më ka mësuar vlerat e guximit, të fisnikërisë, por mbi të gjitha, të zgjuarsisë. Duhet të jem i zgjuar, sepse fatkeqësisht, pakkush mund të besohet plotësisht në këto kohë të vështira.

Sot, kam kaluar pjesën më të madhe të ditës duke stërvitur me ushtarët e babait. Janë djem të rinj të guximshëm, shumë prej të cilëve janë rritur në të njëjtat fusha që unë i shoh nga dritarja ime. Ata janë shpresa jonë, shpresa e të gjithë shqiptarëve, për të mbrojtur tokën tonë nga barbarët osmanë. Ata më shikojnë me respekt dhe admirim, por unë ndihem i rënduar nga kjo përgjegjësi e madhe. A jam unë i denjë për besimin e tyre? A jam unë i denjë për të udhëhequr këta burra në betejë?

Më kujtohet një incident i pak kohëve më parë, gjatë një takimi me disa nga fisnikët e tjerë shqiptarë. Nganjëherë, ndiej një zhgënjim të thellë nga mosmarrëveshjet e vazhdueshme dhe luftrat mes këtyre fisnikëve. Ambicja dhe tradhtia janë të përhapura si një sëmundje, duke dobësuar shumë unitetin e nevojshëm për t’iu kundërvënë osmanëve. Të gjithë duket sikur luftojnë mes vete për pushtet dhe pasuri, në vend që të bashkohen kundër armikut të përbashkët. Kjo më shqetëson thellë. Ne kemi nevojë për unitetin e të gjithë shqiptarëve, jo për lufta të brendshme.

Ndërsa shikoj yjet që shkëlqejnë në qiellin e natës, mendoj për të ardhmen. E di se një ditë do të duhet të luftoj, të luftoj për lirinë e kombit tim. Unë jam i gatshëm të jap gjithçka kam, por lufta është e tmerrshme. A do të jem i suksesshëm? A do të mund të mbroj tokën time nga pushtimi osman? Këto janë pyetje që më rëndojnë shpirtin.

Së fundmi, duhet të shkruaj për një çështje tjetër që më shqetëson. Shkollimi im i hershëm në oborrin e sulltanit më ka dhënë një njohuri të thellë të kulturës dhe politikës osmane. Kam parë forcën e tyre të paparë, organizimin e tyre ushtarak, dhe ambicien e tyre të pakufizuar. Në njëfarë mënyre, kjo më ka bërë edhe më të vendosur në qëllimin tim për t’i kundërvënë atyre. Por gjithashtu më ka bërë të kuptoj se lufta kundër tyre do të jetë e gjatë dhe e vështirë, një luftë që do të kërkojë të gjitha aftësitë dhe forcat e mia.

Ndërkohë, do të vazhdoj të stërvitem, të studioj, dhe të përgatis veten për sfidat e ardhshme. Do të bëj gjithçka që mundem për të unitetuar fisnikët shqiptarë. Do të luftoj për lirinë e popullit tim, pavarësisht nga çmimi.

Kjo është dëshira ime më e madhe, e cila mund të duket si një ëndërr e pamundur në këto rrethana. Por unë besoj se me guxim, me vendosmëri dhe me ndihmën e Zotit, mund ta arrij atë. Kjo është shpresa ime, dhe kjo është ajo që më shtyn përpara çdo ditë. Natën e mbyll me këtë shpresë, duke u lutur që Zoti të na ndihmojë të dalim fitimtarë nga kjo betejë e gjatë dhe e vështirë.